عصر دوشنبه، پیکر مردی تشییع شد که نامش با دعای ندبه، تربیت نسل مؤمن و خدمت بیادعا در حرم مطهر رضوی گره خورده بود. حاجاحمد سعیدی نجات، معلمی که دو فرزندش را در راه انقلاب تقدیم کرد، خود نیز دههها در مسیر تربیت، دیانت و خدمت ماندگار زیست و زندگیاش، روایت یک عمر خدمت و تربیت شد و حالا از دبستان عسکریه تا صحن آزادی، رد پای او در خاطره جمعی مردم مشهد و خدام حرم مطهر رضوی باقی مانده است.
سختگیر در آموزش، نرمدل در تربیت
حاج احمد آقا متولد ۱۳۱۳ در مشهد بود. پیش از انقلاب، در دبستان عسکریه از مدارس حاجآقای عابدزاده، فعالیت آموزشی خود را آغاز کرد. محمدعلی خوشچهره از دوستان قدیمی او در گفتوگویی با ما یادآور شد: «ایشان معلمی بود به معنای واقعی. سختگیر در آموزش، اما مهربان در تربیت. با حاج آقای عابدزاده فعالیت خود را آغاز کرد و در همان سالها، مدیر مدرسه عسکریه شد. شاگردانی چون آیتالله علمالهدی و آیتالله مروی از تربیتیافتگان او بودند». در آن سالها، آموزش برای حاجاحمد، انتقال دانش و فرصتی برای پرورش روح و ایمان بود. او با دقت و وسواس، مفاهیم دینی را در دل کودکان مینشاند و از همان زمان، چهرهای شناخته شده در میان خانوادههای مذهبی مشهد شد.
ابوالشهیدین صبور و مؤمن
در روزهای پرالتهاب دفاع مقدس، حاجاحمد سعیدی نجات دو فرزند خود را روانه جبهههای نبرد کرد، تصمیمی که از عمق ایمان و باور انقلابیاش سرچشمه میگرفت. محمدابراهیم و محمداسماعیل فرزندان رشید او، به فاصله دو روز در اسفند ۱۳۶۳ در جزیره مجنون به مقام رفیع شهادت نائل آمدند.
محمداسماعیل در ۲۲ اسفند و محمدابراهیم در ۲۴ اسفند. این دو شهید، متولد ۱۳۳۹ و ۱۳۴۲ در مشهد بودند و از نوجوانی در فضای تربیتی پدر، با مفاهیم ایثار و دیانت خو گرفته بودند. شهادت این دو جوان، اگرچه زخمی عمیق بر دل حاجاحمد نشاند اما او را از مسیر خدمت و تربیت بازنداشت و صلابت و اخلاص او را دوچندان کرد. او با روحیهای استوارتر، به خدمت در حرم مطهر رضوی ادامه داد و دعاهای ندبه و توسل را با صدایی آرام و مؤمنانه در صحنهای حرم مطهر قرائت کرد، نوایی که برای بسیاری از زائران، مرهمی بر دلهای شکسته بود. در مراسم تشییع پیکر حاجاحمد، زیارت عاشورایی که در جوانی با شور و خلوص میخواند، پخش شد، نوایی که خاطرات سالهای خدمت، تربیت و صبر را زنده کرد. آیتالله سیداحمد علمالهدی، امام جمعه مشهد، نماز را بر پیکر او اقامه کرد و آیتالله احمد مروی، تولیت آستان قدس رضوی در پیام تسلیت خود نوشت: «درگذشت ابوالشهیدین مرحوم حاجاحمد سعیدی نجات، خادم بااخلاص حضرت رضا(ع) موجب تأثر گردید. آن فقید سعید عمر شریف خویش را در مسیر توسعه فعالیتهای قرآنی و دینی، تربیت نیروهای مؤمن و انقلابی و خدمت مخلصانه در بارگاه منور رضوی سپری کرد و با ایمان راسخ، اخلاص در عمل و روحیه مجاهدتگر خود، منشأ آثار ماندگار دینی و تربیتی شد».
صدای ایمان در صحنهای حرم مطهر
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، حاجاحمد سعیدی نجات؛ معلمی که دو فرزندش را در راه وطن تقدیم کرده بود، مسیر خدمت خود را به حرم مطهر رضوی پیوند زد. او به عنوان فراش کشیک هشتم، هر هشت روز یک بار، ۲۴ ساعت کامل در صحنهای حرم حضور داشت؛ حضوری که از جنس عشق و بندگی بود. در سرمای زمستان و گرمای تابستان، همان طور که خود میگفت: «اگر زائر سردش بود، ما هم باید این سرما را تحمل میکردیم». در سال ۱۳۶۴ با افزایش تعداد کشیکها از پنج به هشت، نام حاجاحمد به پیشنهاد خدام برای یکی از کشیکها ثبت شد. ابتدا مردد بود؛ چرا که مسئولیتی در دفتر آیتالله مصباح داشت و نمیخواست از تعهداتش غافل شود. اما با توصیه مستقیم آیتالله واعظ طبسی، تولیت وقت حرم مطهر این مسئولیت را پذیرفت و تا زمان بازنشستگی با جان و دل در خدمت زائران و حرم منور باقی ماند. یکی از مهمترین نقشهای حاجاحمد پس از انقلاب، برگزاری دعای توسل و دعای ندبه در حرم مطهر رضوی بود، آیینهایی که به مرور به بخشی از هویت معنوی حرم قدسی تبدیل شدند.
محمدعلی خوشچهره گفت: «رفاقت ما از همین دعاها شروع شد. دعاهای توسلی که در شبهای چهارشنبه میخواند، حال و هوای خاصی داشت. آن زمان جانبازان و مجروحان جنگ را به حرم منور میآوردند و حاجاحمد با صدای آرام و مؤمنانهاش، دلها را آرام میکرد». ابتدا دعای توسل را در مسجد ملاحیدر میخواند؛ جایی که فضای صمیمی داشت و مردم محله با او انس گرفته بودند. سپس به حرم مطهر میرفت و همان دعا را برای جمعی بزرگتر قرائت میکرد. وقتی از او خواسته شد دعای ندبه را نیز در حرم منور بخواند، با تنظیم وقت، این مسئولیت را پذیرفت.
او ۲۵سال، هر هفته صبحهای جمعه در حرم مطهر رضوی، دعای ندبه را قرائت میکرد. به گفته خودش، در هفتههای اول حدود ۵۰۰ تا ۶۰۰ نفر حاضر میشدند، اما به مرور، جمعیت به حدی رسید که جای نشستن نبود. صحنها پر میشدند از مردمی که با صدای او، اشک میریختند، دعا میکردند و دلهایشان را به آسمان میسپردند. دعای ندبه حاجاحمد، تجربهای جمعی از ایمان، اشک و امید بود. بسیاری از زائران، هنوز هم صدای او را در ذهن دارند؛ صدایی که در سکوت صبحهای جمعه، طنینانداز میشد و دلها را به ضریح نزدیکتر
میکرد.
محبوب دلهای مردم
در میان خادمان حرم منور رضوی، حاجاحمد سعیدی نجات چهرهای بود که با سادگی، صداقت و خدمت بیحاشیهاش در دلها جا گرفت. او اهل تظاهر نبود. نه شاعر بود و نه سخنران اما در رفتار و منش، معلمی بود به معنای واقعی. خوشچهره افزود: «اخلاص و مردمی بودن ایشان در همان برخورد اول من را جذب کرد. نه اهل منبر بود، نه دنبال دیده شدن. فقط معلمی بود که با تمام وجود، تربیت را عبادت میدانست». حاجاحمد زندگیاش را وقف خدمت به دین و تربیت نسل مؤمن کرده بود. یکی از مسئولیتهای مهم او، تقسیم شهریه طلاب بود؛ کاری که بیش از ۴۰سال با دقت، امانتداری و شناخت عمیق از نیازهای طلاب انجام داد. میراث حاجاحمد سعیدی نجات در حافظه جمعی مشهد جاودانه شده است. شاگردانی که امروز از بزرگان دیناند، دعاهای ندبهای که هنوز طنیناندازند و خدمتی که بیادعا بود، همگی نشانههایی از یک زندگی مؤمنانهاند. در یک جمله، همان طور که خوشچهره گفت: «او یک مسلمان واقعی بود. مردی متواضع، خوشاخلاق و در عین حال نسبت به مسائل جامعه بیتفاوت نبود».
بدرقه مردی از نسل ایمان
پیکر حاجاحمد سعیدی نجات عصر دوشنبه از حسینیه پیروان دین نبوی تا حرم مطهر رضوی تشییع شد. نماز بر پیکر او به امامت آیتالله سیداحمد علمالهدی، امام جمعه مشهد اقامه شد و سپس در صحن آزادی حرم مطهر رضوی با بدرقه دلهایی که بارها با صدای او گریسته بودند، به خاک سپرده شد. همان صحنی که سالها با صدای دعای ندبهاش، صبحهای جمعه را به صبحهای اشک و امید بدل میکرد.
نظر شما